Ai person nuk eshte i vetmi ne bote: Ne biem ne dashuri me ate person i cili ploteson kriteret tona te ngulitura thelle ne subkoshiencen tone.
Zakonisht ne biem ne dashuri me personat qe plotesojne edhe vetem nje pjese te ketyre kritereve ( zakonisht 60 % te tyre).
Kjo do te thote qe nje person qe do te plotesoje 70 % te kritereve do te jete me i mire, dhe nje person qe do te plotesoje 80 % do te jete akoma me i mire. Pra shkurtimisht, nuk ka te vetem ne kte bote apo shpirt binjak, e verteta qe nuk duket eshte se egzistojne me mijra partnere potenciale qe plotesojne mire kriteret tona.
Pranimi=humbja e shpreses: njerezit zakonisht ngecin ne kte faze te dyte te sherimit qe quhet kushtezim, dhe deshtojne te pranojne ate qe ka ndodhur, sepse mendojne se kane akoma shprese per te rregulluar muabetin, dhe atehere kur e shohin shume mire qe shpresa eshte vetem 1%.
Shpresa duhet te zhduket duke i djegur kujtimet e vjetra, duke e detyruar veten per te mos menduar per ate person, duke pushuar se shkuari ne vendet ku keni kaluar plot kohe me ate person, dhe duke e penguar veten qe te degjoje kenge romantike dhe melankolike.
Pranimi i realitetit nuk mund te ndodhe para se shpresa te kete humbur plotesisht. Kur shpresa humb, mendja jote do te filloje te shikoje per dike tjeter, por nese kjo nuk ndodh atehere mendja jote do te prese gjithmone per ate person.
A eshte me te vertete kaq e lehte te harrosh dike?
Nuk them qe nuk do te ndjehesh keq ne ditet e para, por nese i ben keto hapa me siper ndjenjat e tua te keqija do te fillojne te zhduken ne diten e trete, dhe nese vazhdon keshtu, per dy jave do ta ndjesh veten per mrekulli.
Sigurisht une kete e kam provuar edhe vete, nuk me duhen me shume se tre dite per ta ndjere veten sikur ska ndodhur asgje pas nje ndarje. Por kete gje kam arritur ta bej vetem pasi kam mesuar njohurite e nevojshme, sepse me pare ky ka qene nje problem i madh edhe per mua. Jo vetem ndarjet por edhe refuzimet me shkaktonin nje ndjenje jashtezakonisht vetedyshimi dhe vuajtjeje.
