Ka nëna që thjesht nuk japin dorëheqjen dhe vazhdojnë t’i trajtojnë fëmijët e tyre, edhe të rritur, sikur të ishin fëmijë, duke bërë rekomandime të vazhdueshme, duke dhënë këshilla të panevojshme dhe duke u futur në disa aspekte të jetës së fëmijëve të rritur sikur të ishin ende të vegjël.
Nënat që nuk e pranojnë se fëmijët e tyre janë rritur zakonisht nuk i dëgjojnë opinionet e tyre ose e bëjnë këtë shumë pak. Ato janë në ankth të vazhdueshëm dhe e shpërndajnë përzemërsinë deri në ekzagjerim, por mbi të gjitha janë të bindura se ende duhet të mësojnë shumë gjëra. Edhe pse kjo mund të jetë e vërtetë, ekziston edhe fakti që ndihesh i rritur.
Pengesa e parë midis nënave dhe vajzave të rritura është se nga njëra anë është një grua e vendosur për të marrë drejtimin e jetës së saj dhe duan të shohin vlerën dhe autonominë e saj të njohur (vajzën e saj) ndërsa nga ana tjetër është një person që ndjen të humbur tokën nën këmbët e tij për shkak se krejt papritur ajo ndihet e përjashtuar dhe e padobishme.
Shpesh, në fakt, prindërit do të donin t’i shihnin fëmijët e tyre gjithmonë të vegjël dhe të kishin vështirësi në lidhje me nevojat e tanishme, ata gjithmonë do të donin të ndiheshin të dobishëm duke dhënë rregulla dhe këshilla, pa e kuptuar se marrëdhënia ndryshon.
Nëse jeton në një situatë të ngjashme, gjëja e parë që duhet të bësh është t’i përcjellësh nënës mesazhin se ajo është dhe do të jetë gjithmonë e çmuar, edhe nëse metodat e përfshirjes ndryshojnë. Kur fazat e jetës ndryshojnë është e dobishme dhe strategjike të mbash mend momente ekskluzive vetëm për ju të dy, si një drekë dielli, pazar në rrugët e qendrës, një fundjavë diku etj.
Një sugjerim tjetër është të shmangim konfliktet e panevojshme. Nëse e dimë se këshilla që po na jep nëna jonë është e padobishme për ne, le t’i buzëqeshim asaj gjithsesi dhe ta mashtrojmë se ishte e dobishme: ajo do të ndihet e kënaqur dhe do t’i kemi treguar vetes se kemi qenë “të rritur” që nuk na duhet medoemos t’i kundërpërgjigjemi.
