Ajo e një fëmijërie të vështirë nuk është një kujtim i thjeshtë për t’u lënë pas, është diçka më e thellë që përfshin të gjithë identitetin dhe ndikon në mënyrën se si ne reagojmë ndaj ngjarjeve në moshën madhore.
Një fëmijëri e vështirë nuk prek vetëm “ndjesinë e vetvetes”, por edhe vizionin që kemi për të gjithë ekzistencën, reaktivitetin ndaj stimujve dhe rrjedhimisht sistemin e sjelljes. Përvojat lënë gjurmë të prekshme në mendje, në emocione, në aftësinë tonë për të ndier gëzim, për t’u besuar të tjerëve, madje edhe në tru dhe në sistemin imunitar. Epigjenetika studion se si faktorët mjedisorë (siç është keqtrajtimi në fëmijëri) mund të ndikojnë në shprehjen e pjesëve të caktuara të ADN-së. Pra JO, një përvojë e vështirë nuk është vetëm në mendjen e personit që e përjeton, por është në të gjithë trupin e tij.
Çfarë ndodh me trurin e atyre që kanë pasur një fëmijëri të vështirë?
“Nuk ka kuptim të bëjmë dallime midis “trurit” dhe “mendjes”, pasi të dyja janë një entitet i vetëm, i pandashëm” këto janë fjalët e Damasio, një neuropsikologu i njohur për studimet e tij mbi bazat neuronale të njohjes dhe sjelljes (Damasio, 1994). Kjo premisë do të thotë se ajo që ndodh me mendjen tonë ka pasoja në trurin tonë, dhe ajo që ndodh me trurin tonë ka pasoja në sjelljen tonë.
Fëmijëria është terreni ynë i provës. Nëse mendoni për këtë, kjo gjithashtu ka kuptim nga një këndvështrim evolucionar. Biologjia evolucionare na tregon se vitet e para të jetës na përgatitin për atë që do të përballemi më vonë. Nëse abuzimi ndodh herët në jetë, sistemi ynë nervor qendror do të zhvillohet për të përballuar një botë kërcënuese. Këtu njësia jonë e kontrollit të frikës (amigdala, gjithashtu selia e kujtimeve emocionale dhe mbi të gjitha kujtimeve traumatike) do të bëhet më aktive, më e ndjeshme ndaj stimujve të jashtëm.
Studimet kanë treguar se përjetimi i përvojave që kërkojnë një investim të madh emocional mund të ndryshojë sistemin tonë të kujtesës, duke përmirësuar lidhjet midis amigdalës dhe striatumit dozal dhe duke dobësuar lidhjet midis amigdalës dhe hipokampusit.
Çfarë do të thotë kjo? Një lidhje më e mirë midis amigdalës dhe hipokampusit favorizon kujtesën njohëse, të fokusuar më mirë në kujtime, në kujtesën autobiografike, një lloj kujtese që mund të përfshijë korteksin paraballor (dhe për rrjedhojë reflektimin, arsyetimin). Kur lidhja midis amigdalës dhe striatumit dorsal mbizotëron, ne fillojmë të funksionojmë nga të mësuarit e kushtëzuar, ne funksionojmë nga asociacionet. Përvojat e vështira të përjetuara gjatë fëmijërisë prodhojnë një rikalibrim të sistemit të alarmit të trurit, një ndryshim që minon aftësinë për të dalluar informacionin kërcënues nga informacioni neutral, në dëm të mundësisë për të jetuar në mënyrë spontane.
Çfarë nënkuptohet me fëmijëri të vështirë, shenjat tipike
Trauma përkufizohet si “epidemia e fshehur”. Ka shumë forma të abuzimit ndaj të cilave fëmijët janë të ekspozuar. Më e zakonshme është padyshim neglizhenca (një formë e neglizhencës emocionale), në të cilën prindërit nuk janë në gjendje t’i kushtojnë vëmendjen e duhur fëmijëve të tyre.
I pari që foli për neglizhencën ishte Ferenczi (një psikanalist i fundit të shekullit të 19-të), duke e përkufizuar atë si “diçka që duhej bërë por nuk u bë” duke shkaktuar kështu një traumë përmes një lloj lëshimi (atë mungesë pranimi, ajo e gabuar vuajti dhe nuk u njoh kurrë, ato mungesa të vlerësimit dhe besimit), përmes mungesës së kontrollit dhe përshtatjes emocionale nga ana e kujdestarit (figura e lidhjes).
Traumat nuk janë gjithmonë kaq të heshtura. Në Evropë, rreth 21 milionë gra kanë vuajtur një formë të abuzimit seksual ose dhunës nga një i rritur para moshës 15 vjeç: sipas Agjencisë së Bashkimit Evropian për të Drejtat Themelore, 67% e abuzimeve nuk prodhojnë akte zyrtare, prandaj vetëm 3 raste janë jashtë Nga 10 dalin Kërkimet mbi popullsinë amerikane, të kryera nga Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve, gjetën:
një në pesë të rritur ka përjetuar ndonjë formë të ngacmimit ose abuzimit seksual si fëmijë
një në katër është rrahur aq shumë nga një prind saqë kanë pësuar lëndime të dukshme
një në katër persona u rrit me prindër alkoolikë
një në tetë ishte dëshmitar i rrahjes së nënës së tyre
Është e qartë se shtrirja e traumës mund të gjenerojë efekte të ndryshme, por në çdo rast ajo që komprometohet është reaktiviteti ndaj stimujve dhe, në nivel ndërpersonal, aftësia për të ndërtuar marrëdhënie të qëndrueshme dhe të besueshme. Në përgjithësi, le të shohim se cilat janë qëndrimet e atyre që kanë pasur një fëmijëri të vështirë, të cilat mund të shpjegohen me zbulimet më të fundit në fushën neuroshkencore dhe nga teoritë më të akredituara psikoanalitike.
1.Nuk u besojnë të tjerëve
Përvojat e hershme të neglizhencës dhe abuzimit ndërhyjnë në zhvillimin e një ndjenje të shëndetshme besimi te të tjerët. Në fund të fundit, nëse nëna dhe/ose babai juaj, njerëzit që duhet t’ju kishin mbrojtur dhe dashur më së shumti, ju kanë lënduar, imagjinoni se çfarë mund të bëjnë “të tjerët”. Ky është mësimi që fiksohet në mendje (dhe tru) përmes një rrjeti të dendur nervor me atë që në neurobiologji quhet fuqizim afatgjatë. Të tjerët përjetohen si të largët nga vetja, të paefektshëm në sigurimin e rehatisë. Shkatërrimi i besimit ndaj kujdestarit mund të gjenerojë një mosbesim të përgjithësuar epistemik (Fonagy, 2001).
2.Kanë vështirësi të kontrollojnë veten
Në shumë raste, ata që kanë pasur një fëmijëri të vështirë nuk janë mësuar të përdorin korteksin paraballor, ndaj do të jenë të prirur të veprojnë në mënyrë impulsive. Këta njerëz kanë vështirësi të numërojnë deri në dhjetë përpara se të veprojnë, sepse shohin një reaktivitet të lartë ndaj impulseve, veçanërisht nëse këto kërcënojnë ndjenjën e tyre të vetvetes (tashmë e dobët dhe e sprovuar rëndë nga ngjarjet). Kushdo që ka pasur një fëmijëri të vështirë nuk është një person i vështirë, ata janë thjesht një person që duhet të trajnojë korteksin e tij paraballor.
3.Priren të fajësojnë veten
Neglizhenca mund të shkaktojë një traumë kumulative që është e vështirë të njihet dhe që hedh themelet për një proces kompleks të vetëfajësimit (meqenëse i rrituri nuk është i vetëdijshëm se ka pësuar një traumë, ai fillon të vetëpërgëzojë dhe e konsiderojë veten joefikas, duke i atribuar shkaku i çdo vështirësie). Ky mekanizëm aktivizohet edhe në rastin e traumave eksplicite, kur viktima nuk dëshiron ta njohë veten në rolin e viktimës.
4.Nuk e kuptojnë kaosin brenda tyre
Shumë studime neuroimaging të kryera në pacientët me traumë kanë nxjerrë në pah aktivitetin e ndryshuar të insulës. Insola është një strukturë që interpreton dhe integron inpute të paqarta të dërguara nga organet e brendshme dhe sistemi proprioceptiv. Alexitymia, pamundësia për të kuptuar, perceptuar dhe komunikuar atë që është brenda, është pasojë e këtij ndryshimi.
5.Kanë një tolerancë të ulët ndaj stresit
Studimet kanë treguar se përvojat e padëshiruara gjatë fëmijërisë shkaktojnë një rritje të boshtit hipotalamus-hipofizë-veshkore. Me studimet pioniere të Seymour Levine, u demonstrua se minjtë që morën më shumë kujdes të nënës (duke krehur, lëpirë, ushqyer me gji, afërsi të nënës…) treguan reaktivitet të reduktuar emocional dhe neuroendokrin ndaj faktorëve të zakonshëm të stresit në moshë madhore. Studimet e mëvonshme të Microarray të ADN-së treguan se këta minj kishin përfituar nga një efekt epigjenetik, demetilimi i një mbetjeje cisteine të promotorit të gjenit GRr. Çfarë do të thotë? Se këta minj, të rritur në siguri dhe dashuri, kishin shumë receptorë (në hipokampus) për glukokortikoidet, të cilët garantonin stabilitet të mirë emocional dhe simptoma ankthi zero (për shkak të një mekanizmi kompleks të reagimit neurobiologjik). Përkundrazi, ekzemplarët e rritur në situata të neglizhencës emocionale kishin një reaktivitet të lartë të boshtit hipotalamik-hipofizë-adrenal (HPA), i cili nxit prodhimin e hormoneve të stresit. Tek njerëzit, përveç reaktivitetit të boshtit HPA, nivele të ulëta të serotoninës dhe një rrezik i shtuar i simptomave të ankthit janë zbuluar gjithashtu tek të rriturit me një histori privimi.
6.Mërziten lehtë
Ata që përjetojnë privim emocional ose neglizhencë (elemente tipike të një fëmijërie të vështirë) kanë një dritare të reduktuar tolerance (Siegel, 1999). Faktorët e mëposhtëm lidhen me sistemin e shpërblimit dhe strukturat e tjera nënkortikale. Si përmbledhje, ata që kanë përjetuar përvoja të pafavorshme gjatë fëmijërisë:
do të jetë më e lehtë të mërzitesh
do të vuajë më lehtë efektet e ngjarjeve stresuese si afatet apo radhët në supermarket
do të ketë një rrezik më të madh për të përjetuar apati dhe ndjenjën e zbrazëtisë
ai do të priret të përfshihet në sjellje jofunksionale për të stimuluar ose qetësuar veten
Qëndrimi postural dhe mimika e dikujt që ka pasur një fëmijëri të vështirë
Substrati fiziologjik i personalitetit tonë qëndron në tru, në komunikimin hormonal, në sistemin neurotransmetues, në mikrobiomën e zorrëve… por edhe në mënyrën se si lëvizim, si harkojmë apo qëndrojmë drejt me shpinë… Qëndrimi, për shembull, pasqyron mënyrën se si ne jemi ndjerë për një kohë të gjatë. Ekziston një lidhje e ngushtë midis shprehjes psikike dhe shprehjes trupore.
Qëndrimi i një personi varet nga zhvillimi i tij fiziologjik, por gjithashtu i ka rrënjët në historinë e tij familjare (Lowen 2007). Sipas disa dëshmive, qëndrimi mund të lidhet me stilin e lidhjes dhe zhvillimin psikoafektiv. Kështu, ata me një stil atashimi shmangës kanë një qëndrim postural (Lambruschi, 2004) sa më neutral që të jetë e mundur, pasi përpiqen ta bëjnë veten të padukshëm, të mos bien në sy dhe të mos e bezdisin tjetrin. Këta njerëz shmangin kontaktin fizik dhe marrin një qëndrim sa më të grumbulluar, gjeste dhe shprehje më neutrale: ata marrin gjendje emocionale jo spontane dhe jo të plota si buzëqeshja me buzët dhe jo me sy.
Stilet e tjera të lidhjes së pasigurt përfshijnë një qëndrim që gjithashtu duket i pasigurt (i përkulur, me një tendencë për të varrosur kokën midis shpatullave) ose i ngurtë. Kur mbizotëron zemërimi dhe ndjenja e padrejtësisë, fiziku bëhet qendror me një trup që nuk dëshiron të kalojë pa u vënë re.
Dëshira për të shpenguar veten dhe për të… rilindur!
Të gjithë njerëzit që kanë jetuar një fëmijëri të vështirë kanë një gjë të përbashkët: duan të shpengojnë veten! Dhimbja, gabimet, asgjësojnë por në të njëjtën kohë ushqejnë zemërimin dhe zhgënjimin. Pikërisht në zemërimin e padrejtësisë së pësuar mund të gjesh farën e reaktivitetit , motorin që mund të shkaktojë një proces transformues shumë të dobishëm. Çdo ditë ne jemi krijuesit e evolucionit tonë, jemi përgjegjës për maskat që mbajmë, fjalët që themi… edhe nëse nuk jemi të vetëdijshëm për këtë.
