Ecja përpara ndonjëherë nuk është një zgjedhje, por një detyrim. Një burim i padiskutueshëm psikologjik.
Një përzierje e një materiali të ndritshëm dhe rezistent që duhet të mbulojë zemrën tonë për të na lejuar të përparojmë, sikur asgjë të mos ishte shumë e rëndësishme për të hequr shpresën, sikur askush të mos ishte aq i çmuar sa të hiqte mundësinë për të qenë edhe një herë të lumtur.
Do t’u ketë ndodhur të gjithëve në një moment, ta kemi gjetur veten të mbërthyer në jetën tonë. Kur kjo ndodh, universi ynë paravarikon, ne ndihemi me kokë poshtë dhe të paaftë për të vepruar, të ankoruar në një dimension të çuditshëm, mbytës. Dhe ne e dimë atë, e dimë shumë mirë se ajo që mbetet e palëvizshme ose e kapur pas diçkaje, prishet dhe se, si uji i ndenjur, gjithçka fillon të marrë erë të keqe.
Kur përjetojmë momente të ndërlikuara dhe të pafavorshme, një pjesë e trurit tonë na shtyn të ecim përpara. Është zëri i logjikës, ai që përputhet me atë që na thonë njerëzit më të afërt për të na inkurajuar, ose kur shqetësohen për ne dhe përpiqen të na japin mbështetjen më të mirë dhe të thonë fjalët e duhura. Megjithatë, ekziston edhe një pjesë e trurit tonë që është rezistente ndaj ndryshimeve dhe tërësisht e ngjitur pas këtyre ngjarjeve të dhimbshme që i kanë hequr qetësinë dhe mbi të gjitha ndjenjën e sigurisë që ajo ndjente deri pak kohë më parë.
