Gjërat më të bukura nuk mund të shihen e as të preken, ato vetëm mund të ndjehen. Një përkëdhelje, një përqafim, magjia e një vështrimi apo një “si jeni sot” përbëjnë formulën autentike të lumturisë, e cila nuk është gjë tjetër veçse shuma e të gjitha atyre gjërave të padukshme për sytë, të cilat kur bashkohen, mbjellin shpirtin tonë me lule.
Ekspertët e emocioneve dhe psikologjisë së sjelljes na thonë se njerëzit shumë shpesh e humbin aftësinë natyrore për të përjetuar lumturinë më të thjeshtë, më themelore. Në fakt, qenia njerëzore është e vetmja qenie e gjallë e aftë të mbivlerësojë vuajtjet e tij, për shembull, përmes mendimeve shtrembëruese ose toksike. Prandaj, lumturia autentike është e padukshme, nuk mund të preket, nuk mund të shihet, por mund të ndihet, sepse është energjia që buron nga lidhjet tona pozitive me atë që është e rëndësishme për ne. Gjërat më të bukura janë aty, rreth nesh, por ato nuk presin të zotërohen apo manipulohen, por të respektohen ashtu siç e meritojnë: si diçka e shenjtë. Për shkak se dashuria nuk është as e nënshtruar dhe as e dominuar, dashuria duhet të krijohet dhe ripërtërihet çdo ditë, ashtu si miqësia më e sinqertë dhe më e pasur, ose dashuria për një fëmijë ose bashkëpunimi për kafshët tona shtëpiake. Ajo që ne ofrojmë dhe çfarë marrim nuk mund të preket, është fryma e emocioneve tona. Ju sugjerojmë të reflektoni për të.
Gjërat më të bukura që nuk i shohim gjithmonë
Gjërat më të bukura, ndonjëherë, janë qenë gjithmonë aty, rreth nesh. Megjithatë, ne nuk mund t’i shohim ato, sepse për pjesën më të madhe të ditës mbajmë një filtër të rëndë në trurin tonë të aktivizuar nga rutinat, automatizmat, mendimet ripërtypëse, mekanike dhe ajo intuitë e dobët që duket se është shkëputur plotësisht nga emocionet tona. Rick Hanson është neuropsikolog në Universitetin e San Franciskos, i famshëm për libra të tillë si “Lidhja e lumturisë” ose “Truri i Budës”. Në to ai zbulon diçka të rëndësishme që duhet ta kemi parasysh. Truri ynë nuk di të jetë i lumtur, megjithatë ai udhëhiqet nga shpërblimet. Që në momentin që kemi lindur dhe gjatë gjithë fëmijërisë, ne jemi gjuetarë të mrekullueshëm të dhuratave, por ato janë aspekte aq thelbësore, aq të pastra dhe atomike sa që sot, kur arrijmë pjekurinë, e kemi harruar tashmë atë kënaqësi të lindur tek to.
Kërkimi i shpërblimit
Vetëm fëmijët dinë ta shijojnë kaq shumë këtë dhuratë, këtu dhe tani. Mjafton që ata të ëndërrojnë që të ndihen të kënaqur. Një shëtitje, një lojë, një zbulim, një përqafim ose një “Jam krenare për ty” shërbejnë si dhurata më e mirë për mendjen e një fëmije. Oferta të padukshme që ushqejnë zemrat e tyre dhe që ata i vlerësojnë. Ndërsa rritemi, kërkimi ynë për shpërblime bëhet më i ndërlikuar: do të jem i lumtur vetëm kur të kem një punë të mirë, një partner ose kur të tjerët të njohin vlerën time… Mendja jonë humbet pafajësinë e saj dhe kështu mbërrijnë humnerat, pasiguritë, zhgënjimet… Neuropsikologu Rick Hanson thekson nevojën për “të lidhur” me lumturinë tonë. Diçka e tillë mund të arrihet vetëm duke riprogramuar trurin tonë, duke përfituar nga plasticiteti i tij neuronal.
Ne duhet të ndryshojmë mendimet dhe sjelljet, duhet të nxisim emocione të reja për të formuar realitetin tonë. Sepse gjërat më të bukura janë ende aty, të padukshme dhe të paprekshme… Duhet të dish t’i ndjesh.
