Padurimi na bën të jetojmë me nxitim, shijon zhgënjimin dhe shpesh shoqërohet me zemërim dhe pakënaqësi. Të jetosh me njerëz të padurueshëm nuk është e lehtë, por ka strategji për të menaxhuar këtë gjendje psikologjike.
Ka shumë njerëz të padurueshëm. Ata janë ata individë që janë vazhdimisht të frustruar, kurrë të kënaqur. Dhe kur ata janë, vetëkënaqësia e tyre është kaq jetëshkurtër sa kanë nevojë për konfirmim përsëri. Pak gjëra ushqejnë emocione negative aq sa vështirësitë e të jetuarit së bashku. Shumë prej nesh me siguri njohin dikë që shfaq këto karakteristika. Ndoshta ne vetë kemi një temperament të paduruar që është kaq e vështirë për t’u kontrolluar. Çfarë do të thotë të jetosh i pezulluar në këtë vorbull emocionale dhe psikologjike? Patjetër përjetoni një gjendje të thellë ankthi dhe stresi.
Shkrimtari britanik John Ruskin argumentoi se shpresa pushon së qeni lumturi kur shoqërohet me padurim. Jemi përballë një gjendjeje që ul mirëqenien tonë dhe pengon, në një farë mënyre, marrëdhënien tonë me të tjerët. Mësimi për të menaxhuar padurimin do të na bëjë të bëhemi njerëz më të qetë dhe do të na ndihmojë të gjejmë mirëqenien tonë.
Njerëzit e paduruar: zhgënjimi i vazhdueshëm si mënyrë jetese
Ka nga ata që argumentojnë se kjo gjendje prek një numër gjithnjë në rritje njerëzish. Në fakt, njerëzit e paduruar po rriten vazhdimisht. Ne e shohim këtë në brezat e rinj të cilët nuk janë në gjendje të përballojnë zhgënjimin . Fëmijët dhe adoleshentët tanë kërkojnë përgjigje të menjëhershme (për shembull pëlqime në mediat sociale) për të kënaqur dëshirën e tyre për t’u pranuar. Problemi është shumë më kompleks sesa mund të duket. Një studim i kryer nga Universiteti Kombëtar i Singaporit analizoi më shumë se 1158 studentë dhe na dha disa përfundime interesante. Dr. Xinh Zhang, bashkëautor i veprës, deklaroi se ekziston një marrëdhënie midis padurimi dhe paaftësisë për të mësuar dhe zhvilluar aftësitë sociale. Këto subjekte nuk përcaktohen vetëm nga impulsiviteti, nga të vepruarit pa menduar, por edhe nga pamundësia për të shijuar këtu dhe tani. Për më tepër, ata janë njerëz që lejojnë veten të ndikohen nga paragjykimet dhe që gjykojnë shpejt pa shqyrtuar informacionin që kanë në dispozicion. Kjo ndodh sepse niveli i tyre i vëmendjes është shumë i ulët dhe mënyra e tyre e të menduarit është e ngurtë. Në një mendje ku sundon vetëm nxitimi, nuk ka vend për të shqyrtuar perspektiva të tjera dhe për të mësuar mënyra të reja për t’i parë gjërat.
Njerëzit e paduruar priren të kenë marrëdhënie më problematike dhe të jetosh me partnerin e tyre shpesh është e stuhishme. Ata duan gjithçka menjëherë. Ata nuk kanë asnjë respekt dhe as atë “afërsi emocionale” që të lejon të lidhesh me të tjerët me moderim dhe delikatesë.
Padurimi nuk është mungesë durimi, por mungesë edukimi
Padurimi, në realitet, është një sjellje që varet nga kultura jonë, konteksti në të cilin jetojmë dhe madje edhe edukimi ynë. Prindërit shpesh nuk na mësojnë vlerën e pritjes ose si të menaxhojmë momentet e ankthit kur nuk marrim mbështetje të menjëhershme. Jemi bërë njerëz që acarohemi kur lidhja me internetin është e ngadaltë, kur dikush nuk u përgjigjet menjëherë mesazheve tona ose kur semafori merr shumë kohë për të ndezur jeshile. Durimi duhet të mësohet në shtëpi, si dhe në shkollë. Megjithatë, ne duhet të jemi ata që do ta zbatojmë çdo ditë në praktikë dhe t’i vëmë frenat një shoqërie që na detyron gjithmonë të vrapojmë.
Strategji të dobishme për njerëzit e paduruar
Padurimi mund të kthehet në durim nëse mësojmë të kontrollojmë emocionet dhe impulset tona. Për të arritur këtë qëllim, ne duhet të ndalemi dhe të reflektojmë mbi strategjitë e mundshme për ta menaxhuar atë:
Në çfarë situatash shfaqet? Në cilat momente më dominon padurimi? Ne duhet të ndalojmë dhe të analizojmë situatat që janë jashtë kontrollit tonë dhe të zgjojmë anën tonë më të padurueshme. Për shumë, për shembull, është ngarje. Për të tjerët, edukimi i një fëmije ose adoleshenti rebel . Ka edhe nga ata që janë të padurueshëm në marrëdhëniet me të tjerët.
Çfarë e nxit atë? Hapi i dytë është identifikimi i shkaqeve. Për shembull: “Unë bëhem i paduruar kur shoh se sa i ngadalshëm është djali im për të shkuar në shkollë në mëngjes.” “Unë humbas durimin tim kur jam bllokuar në trafik.” “Jam shumë i padurueshëm kur pres rezultatet e testeve mjekësore, provimeve universitare etj., dhe kjo më ndryshon humorin”.
Çfarë duhet të bëj për të menaxhuar padurimin? Në këtë pikë, të gjithë duhet të jemi të vetëdijshëm nëse duhet të zbatojmë apo jo një strategji për të kontrolluar padurimin dhe nëse ajo është efektive.
Keni një qasje racionale –Një strategji e dobishme për të luftuar padurimin është të kesh një qasje racionale. Për shembull, nëse më bën nervoz të shoh fëmijën tim që nuk kujdeset për përgjegjësitë e tij, duhet të përpiqem të mos zemërohem me të. Në këtë mënyrë, nuk do të jem në humor të keq dhe nuk do t’i përkeqësoj gjërat. Do të duhet të jem i durueshëm dhe të arsyetoj me të për të arritur marrëveshje të sakta.
Ndërgjegjësim i plotë – Së fundi, vlen të përmendet se praktikat si ndërgjegjja janë strategji shumë të dobishme që njerëzit e paduruar mund të adoptojnë për të përmirësuar vëmendjen dhe për të menaxhuar emocionet.
Në fund të fundit, njerëzit e paduruar do të ekzistojnë gjithmonë. Dhe ne gjithashtu, në rrethana të caktuara, mund të kemi sjellje nervoze dhe impulsive. Duke pasur parasysh këtë situatë, duhet të dimë se ekzistojnë metoda dhe strategji për të trajnuar durimin dhe të cilat do të na lejojnë të përmirësojmë cilësinë e jetës sonë.
