Veprimet gjithmonë thonë më shumë për personin që i kryen ato sesa për personin ndaj të cilit drejtohen. Në rastin e manipulimit, ai zbulon frikën dhe pasigurinë.
Njerëzit që kanë pak ose aspak aftësi për të kontrolluar frikën, boshllëqet dhe zhgënjimet e tyre, shpesh ndiejnë nevojën për të kontrolluar të tjerët, në mënyrë që të ndërtojnë një imazh të fortë dhe pozitiv për veten. Kjo nevojë ngadalë shndërrohet në një tendencë të ekzagjeruar për të komanduar dhe në një lidhje të ngurtë dhe mbytëse që minon tërësinë emocionale të personit tjetër.
Nëse mendojmë për këtë, është vërtet e habitshme se si mendja e njeriut është në gjendje të aktivizojë mekanizmat më të sofistikuar aty ku i duhen. Natyrisht jo të gjithë e bëjnë këtë në të njëjtën mënyrë, por nevoja për të kontrolluar gjithçka dhe të gjithë rreth nesh nuk është gjë tjetër veçse një mekanizëm mbrojtës ndaj diçkaje që në një moment të caktuar perceptohet si një “kërcënim”.
A përpiqeni të kontrolloni gjithçka rreth jush? Ne duhet të shmangim rënien në vuajtje të tilla, sepse ata që përqendrojnë gjithë vëmendjen te të tjerët e bëjnë këtë për të shmangur gjënë më të rëndësishme: kontrollin e vetvetes. Vetëvlerësimi i ulët, pasiguria e fortë, një imazh negativ për veten, paaftësia për të menaxhuar emocione të tilla si zemërimi, trishtimi ose zhgënjimi janë të gjithë elementë që shpesh formojnë këtë koktej shpërthyes në të cilin pasiguria psikologjike përpiqet dëshpërimisht të rregullojë sa më mirë të jetë e mundur gabimin. Përballë pamundësisë për të kontrolluar dhe përballuar të gjitha këto aspekte, personi i drejton të gjitha energjitë e tij tek ata që e rrethojnë: “Unë do të të kontrolloj ty dhe të gjithë të tjerët në mënyrë që të përshtatesh me botën time të kiaroskuros, me aksidentet e mia gjeografike, me vrimën time të zezë.”
Këto janë sjellje që padyshim i hasim shpesh në disa marrëdhënie në çift dhe gjithashtu në shumë kontekste pune. Për shembull, menaxheri i paaftë do të përpiqet të kontrollojë të gjithë punonjësit e tij për t’iu përshtatur politikës së tij të biznesit duke përdorur dhe abuzuar me autoritetin e tij, duke krijuar dinamika jofunksionale dhe joproduktive brenda organizatës së tij.
Kontrolli i të tjerëve dhe mungesa e autonomisë emocionale
Nevoja për kontroll shfaqet në shumë kontekste, momente dhe situata. Mund ta shohim tek nëna apo babai i pasigurt që kontrollon fëmijën e tyre që të mos largohet nga “këmbana e xhamit” familjare dhe të qëndrojë sa më gjatë me ta. Është gjithashtu e zakonshme në ato marrëdhënie miqësie në të cilat një nga personat e përfshirë adopton sjellje kontrolluese, manipuluese dhe madje shantazhuese. Këta janë njerëz që kërkojnë gjithçka nga të tjerët: kohë, mbështetje emocionale dhe padyshim bindje.
Nëse rreth nesh kemi njerëz me këto karakteristika, atëherë do ta dimë se thjesht duhet të “gërvishtemi” pak për të zbuluar se nën sipërfaqen e imponimeve, kërcënimeve dhe obsesioneve, mungon autonomia emocionale. Për shkak të kësaj mungese, ata ndjejnë nevojën jo vetëm për të kontrolluar, por edhe për të “marrë”. Me fjalë të tjera, ndonjëherë njerëzit e pasigurt me vetëbesim të ulët dhe të paaftë për të menaxhuar botën e tyre emocionale, përpiqen të “ushqehen”, të “marrin” nga njerëzit e tjerë.
Sikur të mos mjaftonin të gjitha këto, ka edhe një nuancë tjetër interesante dhe ilustruese. Falë një studimi të vitit 2009 të kryer nga psikiatërt Friese dhe Hofman, u zbulua se njerëzit me aftësi të dobëta vetë-rregulluese tërhiqen nga reagimet emocionale të llojit “të gjitha ose asgjë”. Kjo do të thotë se impulsiviteti i tyre, ankthi për t’u “ushqyer”, nuk lejon mangësi apo justifikime, aq më pak ata janë në gjendje të shohin nevojat e të tjerëve dhe të jenë empatikë.
Kur një person me prirje për të kontrolluar dëshiron diçka, ai nuk e kërkon, por e kërkon. Ai gjithashtu kërkon kënaqësi të menjëhershme, vëmendje të pakushtëzuar, njerëz nga të cilët mund t’u “marrë” dhe që janë gjithmonë të gatshëm dhe të predispozuar të orbitojnë brenda universit të tij egocentrik.
Po sikur të duam të kontrollojmë të tjerët?
Shpesh është e nevojshme të bëjmë një ushtrim vetë-reflektimi, për të vlerësuar nëse në realitet jemi ne ata që e kemi këtë nevojë për të kontrolluar ata që na rrethojnë. Ndoshta po e bëjmë me vetëdije ose jo, madje mund të ndodhë që kjo sjellje të shfaqet nga një ditë në tjetrën pa e kuptuar vërtet. Ndonjëherë shkaku mund të jetë një situatë vështirësie ekonomike, një ndarje me partnerin, humbja e një personi të dashur. Këto janë momente të një rëndësie jetike, në të cilat zbrazëtia bëhet konkrete dhe mbytëse , në të cilat frika na pushton dhe nuk mund ta durojmë pasigurinë. Mendja fillon të parashikojë ngjarje tragjike, gjithçka duket se ikën jashtë kontrollit dhe pothuajse pa e kuptuar ne përfundojmë duke kërkuar gjëra nga të tjerët që ndonjëherë shkojnë përtej përgjegjësive të tyre. Ne biem në abuzim emocional pa e kuptuar. Çfarë mund të bëjmë në këto raste? Le të përpiqemi të mendojmë për sa vijon:
Duhet të kuptojmë se kontrolli i të tjerëve nuk do ta përmirësojë situatën. Dominimi i njerëzve që duam kufizon lirinë e tyre dhe është joproduktiv. Përkundrazi, është e dobishme të mësojmë të kontrollojmë veten, sepse problemi i vërtetë nuk gjendet gjithmonë jashtë, ai duhet kërkuar brenda nesh.
Duhet të kuptojmë se nuk mund të kontrollojmë as të ardhmen dhe ngjarjet që do të ndodhin. Ajo që, megjithatë, është brenda mundësive tona është e tashmja, ajo që po ndodh tani, dhe kjo varet nga ne. Të jetosh përfshin pranimin se ka më shumë pasiguri sesa siguri, të kuptuarit se jo gjithçka mund të mbahet nën kontroll dhe se është e nevojshme të pranosh edhe të paparashikueshmen. Për ta bërë këtë, nuk ka asgjë më të mirë se të punojmë me veten, të investojmë në forcën tonë, të kuptojmë dhe menaxhojmë emocionet tona … Prandaj, është e qartë se pak gjëra janë aq të nevojshme për rritjen tonë personale sa zhvillimi i vetëkontrollit të mirë. Në fund të fundit, një person me autonomi adekuate emocionale dhe kontroll të mirë mbi emocionet e tij i lejon vetes të përparojë me harmoni dhe integritet më të madh, duke respektuar veten dhe të tjerët.
