Me kalimin e kohës, kuptojmë se gjendja më e mirë në jetë nuk është të jesh i dashuruar, por të jesh në paqe. Vetëm kur arrijmë këtë ekuilibër të brendshëm, në të cilin asgjë nuk është e tepërt dhe nuk ndiejmë mungesën e asgjëje, ne jemi vërtet të ngopur. Sigurisht, dashuria mund të vijë, por nuk është një domosdoshmëri e detyrueshme.
Është qesharake që qëllimi kryesor i shumicës së njerëzve është të gjejnë partnerin e përsosur. Çdo ditë telefonat tanë celularë pasurohen gjithnjë e më shumë me aplikacione për të lehtësuar këtë kërkim. Jemi të ekspozuar ndaj programeve televizive, të transmetuara në kohërat më të njohura, të cilat kanë të njëjtin gjurmë, të njëjtin qëllim. Kërkojmë dhe hulumtojmë në një oqean të gjerë pa përfunduar më parë një udhëtim të domosdoshëm: atë të vetënjohjes. Mos përfundimi i këtij pelegrinazhi të domosdoshëm përgjatë brendësisë sonë, ngjitja e zbrazëtirave dhe nevojave, na bën të zgjedhim shoqërues të papërshtatshëm udhëtimi. Marrëdhënie kalimtare që mbeten të gdhendura në vetminë e jastëkëve tanë, tashmë të tejmbushura nga ëndrrat e thyera dhe lotët e mbytur. Ka shumë njerëz që pjesën më të madhe të ciklit jetësor e kalojnë duke kërcyer nga një temë në tjetrën, nga një zemër në tjetrën, duke grumbulluar zhgënjime, hidhërime dhe zhgënjime trishtuese. Në këtë skenar, kemi vetëm dy opsione, ashtu siç tha Graham Greene në romanin e tij “Fundi i historisë”: shikoni prapa ose shikoni përpara. Nëse e bëjmë të pasur në përvojë dhe mençuri, do të marrim rrugën e duhur, atë të brendësisë. Pikërisht aty do të jemi në gjendje të vendosim labirintin e emocioneve tona për të gjetur ekuilibrin e çmuar që na nevojitet.
Qetësia nuk është absolutisht mungesa e emocioneve. Nuk nënkupton as heqje dorë nga dashuria apo pasioni që na bën njerëz, që na jep krahë dhe rrënjë.
Njerëzit e qetë nuk shmangin asnjë nga këto dimensione, por i shohin ato nga një këndvështrim në të cilin ata i njohin shumë mirë kufijtë, në të cilin vetëpërmbajtja është një fener gjatë natës që ndriçon paqen e tyre të brendshme. Ne jetojmë në një kulturë masive ku jemi të shtyrë të kërkojmë një partner sikur, duke vepruar kështu, mund të arrijmë vetë-përmbushjen e shumëpritur. Frazat si “Kur të kem të dashurën, do ta çoj kokën drejt” ose “E gjithë dhimbja jote do të zhduket kur të gjesh mashkullin ideal” nuk bëjnë gjë tjetër veçse anulojnë përherë identitetin tonë për t’i dhënë jetë një idealizimi absolutist dhe të gabuar të dashurisë. Gjendja më e mirë e qenies njerëzore nuk mund të jetë dashuria deri në asgjësim. Nuk po jep gjithçka derisa të drejtat tona jetësore të shkatërrohen nga frika e tmerrshme e të qenët vetëm. Gjendja më e mirë është të jesh i qetë, me harmoninë e duhur të brendshme, një harmoni që nuk lë vend për boshllëqe, lidhje të dëshpëruara apo idealizime të pamundura. Sepse dashuria nuk justifikon gjithçka, sado njerëz të jenë të bindur për të kundërtën. Nuk justifikon braktisjen e vetvetes.
Si të gjeni qetësinë e brendshme?
Antoine de Saint-Expuéry tha se fusha e vetëdijes është e kufizuar: ajo pranon vetëm një problem në të njëjtën kohë. Kjo fjali përmban një realitet të dukshëm: njerëzit grumbullojnë një numër të pafund problemesh, objektivash, nevojash dhe dëshirash në mendjet e tyre. E çuditshmja është se mes tyre ka nga ata që besojnë se dashuria zgjidh gjithçka, se është një pomadë shumëfunksionale që kuron gjithçka dhe e kthen gjithçka në vend. Megjithatë, përpara se të hidheni në boshllëk me shpresën për të qenë me fat në dashuri, gjëja e duhur për të bërë është të përparoni gradualisht. Së pari, duhet të gjejmë qetësinë, atë të brendshme, me të cilën të riorganizojmë enigmat tona personale për të fituar forcë dhe maturi. Për ta arritur këtë, ju propozojmë të reflektoni mbi strategjitë e mëposhtme:
Hapi i parë që duhet të bëni është: të mësoni të identifikoni marrëdhëniet e rëndësishme në të tashmen dhe t’i ndani nga ato të pakënaqshmet. Askush nuk mund të arrijë qetësinë e dëshiruar nëse ka krijuar një lidhje të dëmshme me një nga anëtarët e familjes, miqtë ose kolegët e punës.
Hapi i dytë është marrja e një vendimi thelbësor: ndaloni së luajturi viktimën. Në disa aspekte, jemi të gjithë viktima të lidhjeve toksike të lartpërmendura, të pasigurive, të obsesioneve ose të kufizimeve tona. Ne duhet të jemi në gjendje të riprogramojmë qëndrimin tonë për të nxjerrë brenda nesh mjaft guxim për të mposhtur të gjitha këto barriera. Pasi të kenë përfunduar dy shkallët e përparme, është e nevojshme të ngjiteni një shkallë të tretë dhe të mrekullueshme.
Duhet të kemi një qëllim të qartë dhe të përcaktuar: të jemi të lumtur! Duhet ta kultivojmë këtë lumturi të thjeshtë në të cilën më në fund mund të ndihemi mirë me veten, me atë që kemi dhe me atë që kemi arritur. Kjo vetëkënaqësi e ushqyer nga rrënjët e dashurisë për veten do të na sjellë padyshim një ekuilibër të fortë.
Njerëzit, zemrat e të cilëve ushqejnë ekuilibrin dhe mendjet e të cilëve janë të banuara nga qetësia, nuk e shohin dashurinë si një domosdoshmëri apo si një dëshirë të dëshpëruar. Dashuria nuk është një litar shpëtimi, sepse njerëzit e qetë nuk kanë nevojë për të. Dashuria është një thesar i çmuar që njeriu e gjen dhe më pas, me vullnetin dhe lirinë e tij, zgjedh ta dëshmojë si dimensionin më të bukur të qenies njerëzore.
