Ndonjëherë e gjejmë veten të zhytur në një trishtim të papërshkrueshëm, të heshtur, me ballin e shtypur pas dritares dhe me shpirtin në xhepa. Nuk e dimë vërtet se çfarë e shkakton, por ajo që mund të themi është se nuk mund t’i përballojmë ato ditë me të njëjtin entuziazëm që kemi zakonisht.
Çfarë i shkakton situata të tilla? Nuk po flasim për depresionin, i cili është diçka krejtësisht ndryshe. Po i referohemi atyre ditëve kur termometri që mat disponimin tonë bie në zero. Kohët kur ne largohemi nga rutinat tona dhe braktisim shpresat tona.
“Ju nuk mund t’i parandaloni zogjtë e trishtimit të fluturojnë rreth kokës suaj, por ju mund t’i pengoni ata të bëjnë një fole në flokët tuaj.”
Një gjë mbetet e qartë: trishtimi është një mesazh që duhet të mësojmë ta kuptojmë, por nuk është i përhershëm. Megjithatë, këto ditë nuk e lejojmë veten të jemi të trishtuar. Nuk ka hapësirë për këtë emocion, i cili vepron si një hendek për trurin.
Ne jemi pothuajse të detyruar ta injorojmë atë dhe të veprojmë sikur gjithçka është në rregull, për të fituar Oscarin për aktorin më të mirë të vitit duke treguar se jemi imun ndaj zhgënjimit dhe shqetësimit.
Trishtimi manifestohet gjithmonë si humbje energjie. Ne nuk arrijmë në nivelin e dëshpërimit dhe qetësisë që vjen me depresionin; është më e lehtë dhe më delikate se kaq. Ne ndjejmë nevojën për t’u tërhequr brenda, e cila vjen me një ndjenjë apatie dhe lodhjeje të papërcaktuar.
