Shkencëtarët kanë zbuluar prova të reja që sugjerojnë se mund të kemi gabuar në lidhje me origjinën e jetës. Një analizë e re shkencore ka shqyrtuar se si janë shfaqur gjenet, veçanërisht kur aminoacidet janë bashkuar për herë të parë në këtë proces. Studimi i ri vjen në një moment kur është e njohur se të gjitha format e jetës përdorin të njëjtin kod gjenetik, por mënyra dhe momenti i shfaqjes së këtij kodi kanë shkaktuar debate të vazhdueshme. Sipas shkencëtarëve të Universitetit të Arizonës, është e nevojshme të rishikohet kuptimi ynë për evolucionin e këtij kodi.
Në një studim të publikuar në revistën Proceedings of the National Academy of Science, Sawsan Wehbi dhe autorja kryesore Joanna Masel propozojnë një teori të re, duke sugjeruar se rendi i shfaqjes së aminoacideve është shumë ndryshe nga ajo që është pranuar deri tani. Masel e përshkruan procesin e krijimit të kodit gjenetik si një sistem kompleks, në të cilin sekuencat e tre nucleotideve, në ADN ose ARN përkthehen në proteina duke përdorur 20 aminoacide të ndryshme.
Shkencëtarët shpjeguan se aminoacidet e proteinave tona janë të lidhura me një “parë të përbashkët universale të jetës” (LUCA), që është organizmi i fundit që ka çuar në degëzimin e të gjitha formave të jetës. Sipas tyre, kërkimet e mëparshme janë të pasakta sepse ato mbështeten në eksperimente laboratorike, si eksperimenti i famshëm Urey-Miller i vitit 1952, që tentoi të imitojë kushtet e Tokës në periudhën e hershme. Ky eksperiment nuk gjeti aminoacide që përmbanin squfur, megjithëse ky element ishte i pranishëm në Tokën e hershme.
Përmes përdorimit të teknologjive moderne dhe të dhënave nga Qendra Kombëtare për Informacionin e Bioteknologjisë, ekipi i shkencëtarëve ka krijuar një pemë të proteinave që çon deri te LUCA, dhe ka propozuar rishikimin e rendit të shfaqjes së aminoacideve. Ata zbuluan se kodi gjenetik që përdorim sot është më i vonë se disa kode të tjera që ishin përdorur më parë dhe tashmë janë zhdukur. Ky studim është një hap i rëndësishëm në kuptimin tonë për origjinën e jetës dhe ndihmon për të sfiduar disa nga teoritë ekzistuese në biologji.
