Përse kemi mbetur kështu
As mali me mal pa u taku
Thua së e kemi vra
tërë një botë të shkretë
Më të cilën na ndan një det i vërtetë
I krisur sa thellësitë titanikiane
Përse e humbëm krenarinë e Gjergjit
Ku na treti durimi i Gandit të Kosovës
Ngohtësia e natës së zjarrëve prekaziane
Si t'i gjej sërish t'i mbjelli
nëpër zemrat e nipçes
Kujtim brezave që çdo çast rikthejnë si Promethetë
Përmallshëm i kam në sëcilin varg
si relikte hyjnore
Aty ku bota shihet si pëllembê e dorës
E djeshmja na bën supërfuqi shpirti
Për t'u bërë në sëcilën kohë
Edhe një Korife ma shumë
I kalasë së Drishtit
Aty isha unë pas njëmijë vitesh
Me plisin e bardhë
e shqiponjat rreth meje në fluturim
Pak i krisur përse u vonova në këtë udhëtim
Të vonuar mbetëm populli ma i lashtë
Se vet toka
Të ndarë pa e ditur se jemi zoti vet
Kurrë nuk ju besuam ëndërrave
As që krijuam ndonjëherë
Edhe nëse ëndërra ishim vet
Jo,kjo tokë e çlirimtareve
nuk i do ëndërrat
Për të bukurën e detit
janë krijue legjendat
Dhe drita e diellit u bë himn luftëtarësh
Lum kush e krijon dhe e jeton lirinë e fjalës.
23 maj 2021 Kalaja e Drishtit-Shkodër
S῾DUA TË TË HUMBAS
(Fjalës së Kalasë së Drishtit)
Dy mijë vjet u rritëm bashkë
edhe para sëcilit djall
ishim këtu
Ku zot e mbret ishin vetëm shqipet
Me gjuhën e perëndive
I mbijetuam ferret e vdekjeve
Këtu do të lartësohem
deri sa të këtë frymë njeriu.
