Unë luaj me muzën si një fëmijë
Ajo syrin ma shkel e më bëhet flutur
Herë më fshihet e më shkon larg
E herë më bën të lumtur
Ne shkuan bashkë dhe kemi pirë
Aty ku pinë ujë shtojzavallet
Ne kemi rendur fushave me grurë
Aty ku vajzat hidhnin vallet
Dhe sa herë lot ne kemi fshirë
Nga syri I nënës i pafjetur
Rrudhat e ballit kemi puthur
Dhe shpirtin e saj të mekur
Kemi kënduar bashkë me engjëj
Foshnjës që ta vëmë në gjumë
As unë as muza s'kemi fjetur
Për një ninullë më shumë
Pa kemi shkuar jemi lutur
Për një të thyer dashuri
Dhe zemrën djalit kemi zbutur
Pushuam erë e shi.
Dhe muza ime prap se prap,
Nuk u lodh aspak nga unë
Ajo më do që t`i shkoj pas
Por unë dhe ca më shumë
Ecte ajo mbi pranverë
Ecte ajo me këmbët zbathur mbi pranverë
mbi një qilim lulesh të dëndura mëngjesit të virgjër
dhe përkëdhelte me shputat e saj të bardha
qumësht dhe barin e harlisur
E pemët përgjonin duke mbajtur mbi degëzat e reja
Zogjtë që mësonin nga nëna fluturimin
drejt qiellit ngjyrë trëndafili
Ndërkohë dielli që përpinte gjithçka
Lëshonte ca fije të fildishtë rrezesh
si flokët e vajzave engjëj
në një vallëzim ujëvarash
dhe ajo ngjante me një pikturë sublime
që vinte nga lashtësia
Dhe e gjitha kjo ishte një magji
e krijuar në harmoni të përkryer
Flladi parfum jargavanësh
lëvizte lehtë mbi lëkurën e saj të njomë
nga frika që asaj mos t`i trëmbej ai shpirt i dashuruar
E ngryste ato sy plot jetë
si sy perla të zeza e të rralla
Ecte ajo me këmbët zbathur mbi pranverë
Ndërsa shpirtin kish tek dashuria
Të kem frikë së më harron
Të kem frikë se më harron
Kur dimri harroi vjeshtën
Më thuaj
E nëse unë jam vjeshta jote
Gjithmonë më duaj
Të kem frikë se më harron
A duhet ta shoh si një marrëzi
Më thuaj që dielli s'pa hënën
E s'bën aq herë dashuri
Të kem frikë se më harron
Këtë pyetje i bën vetes çdo njeri
Është një e fshehtë gjëegjëzë
Ah sa do të doja ta di
Që mos të kem frikë se më harron
Të lutem, mos shko
Bëhu pak dimër e diell
Dhe veç siç di ti më dashuro.
