Në gurë u shndërrua prroji ku lahesha si fëmijë
lagjen ku luaja dikur nuk po e njoh më
një shtresë hiri rrëshqet gishtave të mi të djegur
duke i mbledhur gacat që gjyshi tek pragu m’i la
kam mbetur pikë në kohë, sikur të isha bir i askujt
gojët e vdekura më përqeshin sa herë hapi derën
qafën e lidha me mëkate, krahët i mbusha me fjalë
para se me sy të prekë zemrën që nuk e di nëse rrahë
diçka me thotë se një ditë do ta shpëtoj detin të mos mbytet
deri atëherë botën do ta shikoj nga dritarja jote.
AUTOPSIA E SHIUT
Një mëkatar që nuk donte të rrëfehej
në hijen e kryqit zuri në thua
e u rrëzua në arkivolin e vet
nga ëndërra u zgjua
me një të djegur në gjoks
nën këmbet e tij
minjët grryenin murin
majë gjilpëre pushonte krahët
merimangë e vjetër
jashtë dhome
rrugicave të braktisura zbritën
engjujt ngjyrë hiri
zhurma e vdekjes u dëgjua më afër
rrahjet e zemrës më larg
ai ra në gjunjë
mblodhi duart dhe u lut
të bëhej pluhur
kur dera u hap
të gjitha dritaret u mbyllën
frymë njeriu nuk e kaloi pragun
derisa shiut nuk ia bënë autopsinë.
LASHTËSI
Arrës në fund të oborrit
i ranë dhëmbët
duke përtypur vetveten
trupi iu mbush me rrudha
degëve ju thanë gishtat
në mes të jetës
u kthye në mesjetë
për të takuar kalorësit
që e mbollën
në këtë tokë pa mullinj.
MESNATÊ
Kur gotat i zbrazim me fund
këmishave tona u bien kopsat
me një të prekur gishti
dhoma zvogëlohet
pa lëvizur muret
vrimave të ajrit
hynë e dalin puthjet
gjumi rrotullon sytë
e shtrihet të flejë
gjithçka tjetër rri zgjuar.
