NË EMËR TË LIRISË
(Vdekje fashizmit!)
Me sa mbaj mend unë
Në lagjen tonë
Gjithmonë është folur për luftën
Kur gjakrat ndizeshin
Na mjaftonin tri pika
Për të vazhduar tutje
Gjyshërit tanë
Çdo herë gjenin diçka
Që t’i shtonin së djeshmes
Që e sotmja të mos ishte
Ashtu siç ishte
Një ditë
Historinë e lidhëm për një hu
E vetë dolëm në oborret e fqinjëve.
HËNA E SË HËNËS
Sapo përfundoi së lexuari
Librin e prejardhjes
Vendosi ta shëroj historinë
Fillimit i grisi tri faqet e para
Mesit i shtoi katër beteja të paqena
Fundit i hoqi skenat me flamuj të bardhë
Në prapavijë vendosi
Ata që mbanin shpirtin gjallë
Me kafe turke
Pas dorëzave të bardha
Fshehu fytyrën
Para mesnatës
Në ditën e parë të javës
Atdheut iu zgjat rrethi i syve
Një gjysmë e trupit
Nuk po i bindej më
Gjysma tjetër
Endej maleve të prera
Pa rojtarë
Mos qoftë kush
Në lëkurën e tij
Kur deti të nisë
Të hajë tokën.
‘‘ARMIKU I POPULLIT’’
Së pari u shtuan pshtymagjinjtë
Pastaj lehësit e orëve të vona
Kapërcyen përroin e lagjes
Majë plehu u ngjitën shpifësit
Për të ushqyer gojët e këqija
Një mëngjes i gjuajtën dyert me gurë
Të nesërmen nën prag i hodhën një letër
Në mbrëmje ia helmuan qenin
Pas mesnate i hynë në oborr
Dhe e varën në mes të dhomës
Pa i thënë asgjë
Pse nuk i tha askush
Faji i tij i vetëm:
Ishte fqinj me ujq
Për të
Në burg nuk shkoi askush.
FRYMËMARRJE
Në njërën prej atyre ditëve
Që mbahen mend gjatë
U ktheva vijave të jetës
E pashë veten duke lindur
Duart e nënës
Të mbjella në djep
Një shami të bardhë hedhur flokëve
Diçka më tha
Se kisha qëndruar
Tri stinë fshehur në bark
Para se ta gjeja
Copën e qiellit tim në tokë
Në këmbë u ngrita
Pa më parë askush
Nga dhoma dola
Më i vogël se sa hyra
Trupin tim e pyeta
Nëse ia ka vlejtur
Gjithë ato djersë
Të nesërmen
Ëndrrës iu shqye pëlhura
Duke u fërkuar
Në murin e pendimit
Unë drejtova sytë
Andej nga lulet rriten natën
Mijëra frymë larg.
NJERËZIT ME DY HIJE
Kokat që jetojnë vetëm nga buka
Liria i braktisë që në fillim të ëndrrës
Në botën që ecën ata zvarriten përgjumshëm
Fshehur puplave të veta
Si falltarë që përqeshin jetën
Peshoreve masin thellësinë e asgjësë
Të burgosurit vazhdojnë të rrinë zgjuar
Derisa rojet flenë.
